Ölüm hayatın en sert gerçeği. Yokmuşçasına yaşasak da kimi zaman bağıra bağıra, kimi zaman aniden, kimi zamansa tam unuttuğumuz yerden bomba gibi düşüyor hayatımızın ortasına. Adeta bir öğretmen, bir kılavuz gibi dümeni eline alıp yeni bir yol gösteriyor.
Görmezden gelmek isteyen için hayatını alt üst eden bir hortum, mesajı çözmek isteyen içinse bir fenere dönüşüyor. Biz ne umuyorsak onu geri veriyor aslında.
İnsan doğar, yaşar ve ölür. Ama dikkatli baktığımızda görüyoruz ki bu sadece insana has bir durum değil. Hayvanlar, bitkiler, nesneler, mevsimler, yıldızlar, gezegenler, kâinat bile kendince bir zaman dilimi içerisinde aynı döngüyü yaşıyor. Böylesine bir gerçeklik varken, bunu kabul etmemek ne beyhude bir çaba. Oysa bu gerçekle yüzleşebilsek hayatımızda çok daha doğru adımlar atabiliriz.
Bir çok din ve İslam için ölüm bir son değil, aksine bir başlangıçtır. Bu Dünya denilen misafir hanede hepimiz birer çiftçiyiz, hayatlarımızsa birer tarla. Kim ne ekip biçerse tarlasına, emri hak vuku bulduğunda yanına kendi hasadını alıp göçüyor bu diyardan. Geride kalanlar içinse en büyük teselli ahirete iman oluyor. İnsanın canından bir parçasının kopması ne kadar ıstıraplı olsa da, ahirette kavuşma umudu o denli rahatlatıcı bir teselli oluyor. Ama ahirete iman noktasında sıkıntıları varsa insanın, o zaman kocaman bir kor kalıyor yüreğinde. Sönmeyen, için için yakan bir kor. Ne zor bu şekilde yaşamak…
Bir gelenek olarak taziye ziyaretlerinde ölen kişinin yakınlarına ''başın sağ olsun'' deriz. Bu deyimin kökenini bilmeyen ''ölen gitti, sen çok yaşa'' gibi algılar ve bunu işitmekten pek de hoşlanmaz. Fakat deyimin doğru telaffuzu ''başın sağalsın''dır. 'Baş' kelimesi Anadolu'da yara anlamına da gelir, 'sağalmak' ise iyileşmek demektir. “Başın sağalsın” yani; “Yaran iyileşsin” manasında kullanılır. Bu temenni rahatlatıcı bir tesellidir. Gönlünde bu yaralarla yaşayan herkesin; Başı sağalsın…
