Şair kime yazar?
Yol nereye gider?
Zaman ne zaman durur?
..
Söz
Eskidendi; akıllıca düşündüğümüzde içinden çıkamayacağımız hiçbir sorun yoktu. Günler ve de yapılacak işler hep planlıydı. Kimi ne zaman aramamız gerektiğini bilirdik.. X’i 2’ye eşitlediğimizde y’nin değerini kolayca bulur, tüm formüllerimizi şüpheye yer bırakmayacak şekilde ispatlardık .
Fena da değildi hani. Çok sıkışırsak hemen uygun bir tane bulup çıkardığımız bir atasözümüz vardı mesela, sonuna mutlaka vardır bir bildikleri’ eklediğimiz
Ama işte zamansız rüzgarların yönünü ve de hızını hesaplayamadık; engin bilgilerimizle
Bir esti- pir esti
Birçok şeyi alıp götürürken, geride bıraktıklarını da darmadağın etti
ve bizler dağılanları toplarken bulduk kaybettiklerimizi
Kaybettiğimizi bile fark etmediklerimizi
Önce garipseyip sahibini aradık, hatırlarım
Öyle yabancı geldiler! Neden sonra bir anımsama, tanıdık bir koku;belki gençlikten, bildik bir his; ta derinden! Ve o zaman anladık kimindi kaybedilen
Şimdilerde
Zaman telaşlı
Biz telaşlı
Vakit bir hayli geç
Değil mi ki bulunanlar yitirilenler,
Doyasıya yaşamalı; onlar kalan günler
Söz
Varsın x, y’ye eşit olmasın! Belki atalarımız da yanılmıştır ara sıra kim bilir? İspat etmiyorum formülleri, artık herkes inandığı kadar! Ve hayat, bazen matematik de yanılabilir dedirtir
Anlarsın ki 2-1=1 değildir her zaman. 2’den 1 çıkarırsan bazen HİÇ‘tir kalan
Varsın dört işlemde rafa kalksın o zaman, en azından; çıkarma işlemi! Çünkü çıkarmak istemezsin 2’den hiçbir 1’i
Öyle seversin 1’i
Değil mi ki Aşk‘ birdir ve zaten BİR‘dir!
Anlarsın, hatta hissedersin ki ; ne bildiğinin çok da bir önemi yoktur, neleri hissedebildiğinin yanında! Bir gökyüzü var göğsünde; boyamak senin elinde. Görürsün, istersen kışın bile masmavi olabilmekte!
Ve o gün başlarsın sen ömrüne
Ki o gün, gönlün yoldaş ömrüne
Söz, demiştim ya!
Sözüm var; tüm soruların en mantıksız ama en gönülden cevabını bulduğumda kıpırdamam artık bir yere
Varsa
Her neyse kalan ömür; artık orda! Son nefes yine; orda
SÖZ
